Ben olaylar patlamadan birkaç gün önce Ankara’daydım. Devlet büyüklerimizle hayvan hakları yasasıyla ilgili bir toplantımız vardı. O gün internette, yapılacak olan şeyin maketi yayınlanmıştı ve ben de İstanbul’da nefes alınacak yer kalmadı ne gerek var diye düşündüm. Sadece Taksim Parkı var dedim ve insanlar sadece orada nefes alabiliyorlar. Devlet büyükleri bana çok bilgisizce konuştuğumu söylediler ve “Ne yapılacağını bir görün, oradaki yeşillik yok edilmiyor; aksine yeşil alan orada duruyor” dediler. Ben de gördüğümü ve o yüzden üstünde konuştuğumu söyledim ve yapılmasa ne olur diye tepkimi söyledim. Üzerine fırça yedim. Fırça yiyince sustum ve 2 gün sonra bu olaylar başladı. Ben buna üzülmedim mi, üzüldüm. İsterdim ki bu işler ilk başladığında “Yapılmasın kardeşim” denmesini isterdim ama olmadı maalesef ve herkesin basireti bağlandı. Biraz daha geniş baktığım zaman çok kadercilik gibi gelecek belki; ama böyle olması gerekiyormuş ve önüne geçemedik. Şimdi orası ne durumda? Bildiğim kadarıyla yürütme kararı durduruldu öyle duruyor, duracaktır da. İçimden oranın öyle kalacağını hissediyorum. Neticede, orada yatan çocukların ilk amaçları, oradaki yeşilliğin bozulmamasıydı. Sonradan işin şirazesi çıktı, ben burada yaşadıklarımı ve gördüklerimi söylüyorum. Sonuç olarak orada dengeler bozuldu, geriye adım atılamadı ve iş buralara geldi. Ama görüyoruz ki Gezi Parkı’mız hâlâ duruyor. Önemli olan herkesin buradan gereken dersi çıkarmış olması diye düşünüyorum. (Radikal)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder